Πληροφοριακά Στοιχεία

Vdouk

Επικαιροτητα

09 Απριλίου 2013

Εμφανίσεις: 1886

Ο διαιτητής Απόστολος Σημαιάκης προέρχεται από τη Χαλκιδική. Άνθρωπος δοσμένος στον χώρο του ποδοσφαίρου, διετέλεσε ποδοσφαιριστής και αθλητικογράφος, είναι για 3η σεζόν στον πίνακα διαιτητών της Β’ εθνικής με πολύ καλές κριτικές και παρουσίες.

Ο 33χρονος ρέφερι μίλησε στο “R” για τη σχέση του με το ποδόσφαιρο και τη διαιτησία.

-Πώς ασχοληθήκατε με τη διαιτησία;

Από μικρός αγαπούσα το ποδόσφαιρο. Είχα το "μικρόβιο" και έπαιζα μπάλα στην ομάδα του χωριού, τον Κύπρος Διονυσίου. Το πρώτο μου ματς ως διαιτητής το σφύριξα στα 16 όταν κλήθηκα να διευθύνω έναν αγώνα Παιδικού Πρωταθλήματος.
Σε ηλικία 18 ετών έβγαλα τη Σχολή Διαιτησίας, αλλά συνέχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Το 2002 στη Χαλκιδική διοργανώθηκε ένα τουρνουά fairplay. Σ’ έναν αγώνα σφύριζε ο κ. Γιώργος Μποροβήλος και όταν έμαθε πως ήθελα να γίνω διαιτητής, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα να σταματήσω και το ποδόσφαιρο μου είπε: "Αν είσαι καλός ποδοσφαιριστής, συνέχισε.
Αν είσαι μέτριος, γίνε διαιτητής για να παίξεις ψηλά!".
Είχα μεγάλο δίλλημα εκείνη την εποχή. Να συνεχίσω σαν ποδοσφαιριστής και αθλητικογράφος ή να γίνω διαιτητής; Ρώτησα έναν άνθρωπο από το στενό μου φιλικό περιβάλλον, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία και ασχολείται πολύ με το ποδόσφαιρο τι να κάνω και μου απάντησε: "Αν ήμουν στη θέση σου, θα γινόμουν διαιτητής".
Με επηρέασε κι έτσι, το 2003 σε ηλικία 23 ετών μπήκα οριστικά στη διαιτησία, για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ.
Πάντα παρακολουθούσα στους αγώνες έναν δικό μας μεγάλο διαιτητή, τον Γιώργο Μπίκα τόσο στο εξωτερικό και στην Α΄ εθνική, όσο και στα τοπικά. Ηταν εντυπωσιακό το ότι πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη απέναντι στους ποδοσφαιριστές.

- Ποιος είστε στην καθημερινότητά σας;

Είμαι οδηγός και πρόσφατα παντρεμένος με τη Μαρία, που είναι δικηγόρος και με την οποία είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Αποκτήσαμε πριν λίγο καιρό ένα κοριτσάκι. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη σύζυγό μου για την υπομονή που δείχνει, την στήριξη και την συμπαράστασή της όλο αυτό τον καιρό που είμαι στο χώρο της διαιτησίας. Είναι το μοναδικό άτομο που πραγματικά χαίρεται με τις χαρές μου και λυπάται με τις λύπες μου. Δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω το ποδόσφαιρο και τη διαιτησία στην καθημερινότητά μου. Προπονήσεις, αγώνες, είτε ως διαιτητής, είτε ως φίλαθλος. Αφιερώνω πολλές ώρες στο ποδόσφαιρο, αποτελεί για μένα κυριολεκτικά τρόπο ζωής. Ολες οι παρέες και οι φίλοι μου είναι μέσα από το χώρο αυτό, άτομα που μας συνδέει κάτι κοινό, το ποδόσφαιρο.

- Ασχοληθήκατε με την αθλητική δημοσιογραφία. Πώς ήταν να είστε και κριτής και κρινόμενος; Ποια η άποψή σας για τον ελληνικό Τύπο;

Όταν έπαιζα ποδόσφαιρο ασχολήθηκαν παράλληλα και με την αθλητική δημοσιογραφία. Με το που ξεκίνησα τη διαιτησία μου ήταν δύσκολο να την "κόψω" έτσι απότομα.
Τα πρώτα χρόνια σα νέος διαιτητής έκανα παράλληλα και τον αθλητικογράφο. Θυμάμαι, μάλιστα, και το ευτράπελο, να παίζω εκτός Χαλκιδικής και να κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο από το ταξί μέσω κινητού. Το να είσαι κριτής είναι εύκολο. Το κακό είναι πως δεν έχουμε κριτές αντικειμενικούς, χωρίς σκοπιμότητες και γνώστες των πραγμάτων.
Το θέμα πάντα είναι όχι τι λένε για σένα, αλλά ποιος το λέει.
Ο Ελληνας τα ξέρει όλα και είναι ειδικός στα πάντα. Είναι διαιτητής, παίκτης, προπονητής, παράγοντας και φίλαθλος. Εγώ πλέον δεν διαβάζω εφημερίδες και αυτό διότι είναι οπαδικές, δεν γράφουν την αλήθεια και δεν κρίνουν αντικειμενικά, αλλά κατά πώς είναι τα συμφέροντά τους. Πηγαίνεις και βλέπεις έναν αγώνα στο γήπεδο και την άλλη μέρα διαβάζεις εντελώς άλλα πράγματα από αυτά που είδες. Και αναρωτιέσαι, καλά, τι συμβαίνει; Αφήστε που από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα ασχολούνται με τη διαιτησία.

- Τι πρέπει να γίνει ώστε εκ προοιμίου να μην στοχοποιούν τους διαιτητές;

Να αλλάξει η νοοτροπία μας. Η διαιτησία έκανε βήματα μπροστά, αλλά το θέμα είναι με τη νοοτροπία και την παιδεία μας, όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού, αλλά γενικότερα στην κοινωνία μας. Συνήθως για να κρύψουμε άλλες αδυναμίες ψάχνουμε το εύκολο θύμα. Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως λάθη πάντα θα γίνονται.
Σκεφτείτε πως ένας παίκτης στο σκάκι μπορεί να σκέφτεται επί ώρα την κίνησή του και να κάνει λάθος. Τι να πούμε για τον διαιτητή που αποφασίζει άμεσα και από τη θέση που βρίσκεται. Πολύ σωστά λένε πως ο διαιτητής είναι δικαστής του δευτερολέπτου, αφού βρίσκεται στο γήπεδο με σκοπό να απονέμει δικαιοσύνη.

- Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το να διατηρείται κάποιος στην κατάλληλη κατάσταση ώστε να αγωνίζεται σε υψηλότερο επίπεδο;

Eύκολο σίγουρα δεν είναι. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και είναι αυξημένες οι απαιτήσεις όταν έχεις βάλεις ψηλά τον πήχη. Απαιτείται υπομονή, επιμονή, θυσίες, κόπο και χρόνο κάθε μέρα. Αλλά αν το αγαπάς, όλα γίνονται εύκολα και ευχάριστα. Ο δρόμος, πάντως, συνήθως δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ιδιαίτερα όσο ανεβαίνει κάποιος τόσο αυξάνεται ο συναγωνισμός.

-Το γεγονός ότι τα μικρότερα πρωταθλήματα δεν έχουν την υπερπροβολή της σούπερ λίγκα, κάνει πιο εύκολη τη ζωή σας;

Το λάθος είναι λάθος σε όποια κατηγορία κι αν παίζεις. Δεν θα έλεγα μικρότερο το πρωτάθλημα της Β’ εθνικής. Ειδικά φέτος είναι συναρπαστικό με πολλές και ιστορικές ομάδες.
Στη μεγάλη κατηγορία, επειδή υπάρχουν πολλές κάμερες κάποιες φορές ενώ είσαι σίγουρος για μια απόφασή σου και γι’ αυτό που έδωσες, βλέποντας το βίντεο διαπιστώνεις κάτι άλλο. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πως ο διαιτητής αποφασίζει μέσα στο γήπεδο, όπως βλέπει τη φάση από τη θέση που είναι, χωρίς να έχει στη διάθεσή του ριπλέι και γραμμές.
Πολλές φορές το έργο σου στη Β΄ εθνική είναι πιο εύκολο απ’ ό,τι στις χαμηλότερες κατηγορίες. Και αυτό διότι στη Β’ οι παίκτες παίζουν σωστό ποδόσφαιρο και γνωρίζουν τους κανονισμούς, κάτι που πολλές φορές δεν συμβαίνει στο τοπικό.

-Ακόμα και τώρα που έχετε φτάσει στη Β' εθνική συνεχίζετε να παίζετε με την ίδια ευχαρίστησή στο τοπικό;

Δεν πρέπει όλοι να ξεχνάμε ότι στο τοπικό γίνεσαι διαιτητής και φτιάχνεις το όνομά σου. Ολοι μας από το τοπικό ξεκινήσαμε και σε αυτό θα τελειώσουμε.
Μετά από τόσα χρόνια ακόμα και τώρα κάθε Πέμπτη ανυπομονώ να δω πού θα παίξω. Ειλικρινά σας λέω χαίρομαι αφάνταστα όταν σφυρίζω παιδικούς αγώνες.
Θυμάμαι όταν παίζαμε εμείς μικροί ήμασταν χαρούμενοι όταν μας έπαιζε κανονικός διαιτητής και όχι κάποιος παράγοντας.
Μπορεί τώρα να είσαι αξιολογημένος, αλλά κανείς από εμάς δεν έχει σύμβαση και συμβόλαιο με τη διαιτησία.

-Πόσο εύκολο είναι να μείνει ένα παιδί στη διαιτησία με τα όσα μαθαίνει για τα κρούσματα βίας κατά διαιτητών, αλλά και γενικότερα;

Το βασικό είναι να το αγαπάς. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Αν το αγαπάς, όχι μόνο θα μείνεις, αλλά και θα πετύχεις. Να το βλέπεις σαν άθλημα και όχι σανεπάγγελμα.
Πολλοί λένε πως η διαιτησία έχει πολλές λύπες και λίγες χαρές. Εγώ διαφωνώ. Εχει πολλές χαρές. Το κάθε παιχνίδι είναι χαρά και απόλαυση. Το βασικό είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μπαίνεις στο γήπεδο και να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου και στη λήξη του αγώνα κάνοντας την αυτοκριτική σου να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν δεν αγαπάς το ποδόσφαιρο και τη διαιτησία καλύτερα να τα παρατάς. Κερδίζεις πολλά στην πορεία σου. Γνωρίζεις ανθρώπους απ’ όλη την Ελλάδα, κάνεις ταξίδια, αποκτάς εμπειρίες και, το πιο σημαντικό, μέσα από τη διαιτησία καταλαβαίνεις τους πραγματικούς σου φίλους. Είναι ένα όμορφο ταξίδι, που σημασία έχει η διαδρομή και όχι ο προορισμός.

-Ως νέος άνθρωπος η σημερινή κρίση πόσο έχει δυσκολέψει τη ζωή σας και πόσο σας προβληματίζει για το μέλλον; Μέσα στα τόσα προβλήματα ο αθλητισμός είναι μια διέξοδος;

Αυτή την περίοδο είμαι άνεργος και νιώθω την κρίση στο πετσί μου. Ολοι μας περνάμε δύσκολες μέρες, πρωτόγνωρες για μας τους νέους. Δύσκολες οικονομικά και ψυχολογικά.
Το κακό είναι ότι δεν μας δίνουν ελπίδες για το μέλλον, μας γεμίζουν απαισιοδοξία και αβεβαιότητα, αφού δεν βλέπουμε φως στο τούνελ. Θα πρέπει, όμως, να φανούμε όλοι μας δυνατοί και από αυτή την κατάσταση να βάλουμε περισσότερο μυαλό. Να εκτιμούμε πλέον και να σεβόμαστε κάποια πράγματα. Ο αθλητισμός είναι σίγουρα μια διέξοδος.
Θα πρέπει να μας βοηθάει να ξεχνάμε για λίγο τα προβλήματά μας και όχι να μας προσθέτει και άλλα.

-Κάνοντας μια σύνοψη για την διαιτητική σας πορεία και την εμπειρία σας στο χώρο, τι θα λέγατε;

Η καλύτερη στιγμή μου ήταν στο σεμινάριο του Βόλου το 2008 όταν στην πρώτη μου χρονιά στη Γ΄ εθνική βραβεύτηκα ως 3ος καλύτερος διαιτητής της κατηγορίας και βέβαια η άνοδός μου στη Β’ εθνική, η δικαίωση των προσπαθειών και των κόπων μου. Η χειρότερη ήταν στο τοπικό πρωτάθλημα, όταν χρειάστηκε να συντάξω το φύλλο αγώνα στο αστυνομικό τμήμα.
Πρόσφατα διάβασα κάτι πολύ σωστό: "Ο μέτριος διαιτητής μιλάει, ο καλός διαιτητής εξηγεί, ο πολύ καλός διαιτητής δείχνει, ο μεγάλος διαιτητής εμπνέει σεβασμό". Και όπως έλεγα στο τέλος της εκπομπής μου: "Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ο αθλητισμός είναι υγεία!".