Ο Αλέξανδρος Σόμογλου αναλύει καρέ – καρέ τη φάση του δεύτερου γκολ της ΑΕΚ στη Λιβαδειά που σήκωσε μεγάλη συζήτηση… για λάθος λόγο και που θα πρέπει να διδάσκεται σε όλους τους τερματοφύλακες!
Το βράδυ της Κυριακής, λοιπόν, στη Λιβαδειά υπήρξε μια φάση στην οποία αξίζει να σταθούμε, πολύ απλά γιατί αφενός σπανίζει σε αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος και αφετέρου… σπανίζει να τη βλέπουμε από Έλληνα τερματοφύλακα.
Αναφέρομαι στη φάση του δεύτερου γκολ της ΑΕΚ, που απ’ ότι κατάλαβα έχει προκαλέσει και ποικίλες αντιδράσεις, καθώς πολλοί ισχυρίζονται ότι η όλη επιθετική ανάπτυξη της «Ένωσης» έχει ξεκινήσει από παράβαση του τερματοφύλακά της. Πάμε να δούμε, λοιπόν, τους λόγους για τους οποίους όχι μόνο δεν έχει υποπέσει σε κανένα φάουλ ο Παναγιώτης Τσιντώτας στο βολέ που επιχειρεί προς τον Μάρκο Λιβάγια, αλλά γιατί η ενέργειά του θα πρέπει να διδάσκεται σε κάθε ποδοσφαιρική ακαδημία ως παράδειγμα προς μίμηση.
1. Γιατί δεν υπάρχει κανένα φάουλ του Τσιντώτα
Ο κανονισμός για τη συγκεκριμένη φάση είναι σαφής: Για να υπάρξει φάουλ τερματοφύλακα σε αντίστοιχες περιπτώσεις, θα πρέπει ο πορτιέρο μιας ομάδας να κρατάει την μπάλα στα χέρια ή στο χέρι του, τη στιγμή που πατάει εκτός περιοχής (σ.σ. αναφέρομαι σε φάσεις βολέ, που είναι προφανές ότι το σώμα βρίσκεται πίσω από την μπάλα). Στην περίπτωση του Τσιντώτα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες που ακολουθούν (αλλά και σε μια προσεκτική ανάλυση της φάσης στο βίντεο του αγώνα) ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ αφήνει την μπάλα από τα χέρια του, αρκετά μέσα από τη γραμμή της περιοχής. Απλά το μάτι ξεγελιέται, γιατί δεν δίνει στην πορεία κάθετο ύψος (κάτι που κάνουν πολλοί συνάδελφοί του) αλλά την προωθεί με το χέρι για να τη βρει με το πόδι του, έχοντας την πλέον κατάλληλη τοποθέτηση του σώματός του. Το λάκτισμα της μπάλας γίνεται εμφανώς εκτός περιοχής, ωστόσο το άφημά της έχει γίνει μέσα στο «κουτί». Και αυτό είναι που κρίνει την ύπαρξη παράβασης ή όχι. Το που γίνεται η τελευταία επαφή της μπάλας με το χέρι του τερματοφύλακα, όχι το σημείο που βρίσκει την μπάλα με το πόδι.
2. Να ξέρεις τι θα κάνεις, πριν πιάσεις την μπάλα
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε το διαιτητικό κομμάτι της φάσης, ας δούμε και το… σεμιναριακό της σκέλος. Σε αντίθεση με τους περισσότερους τερματοφύλακες της Superleague (ιδιαίτερα τους Έλληνες), στη συγκεκριμένη φάση ο Τσιντώτας μοιάζει να έχει πλήρη αντίληψη του γηπέδου, αλλά και της ενέργειας που θέλει να κάνει, προτού καν μπλοκάρει την μπάλα στην έξοδο που επιχειρεί. Παρατηρήστε στα καρέ που ακολουθούν δύο σημαντικές λεπτομέρειες:
Α) Ο Τσιντώτας μπλοκάρει την μπάλα στο ύψος της μικρής του περιοχής. Εννιά στις δέκα φορές, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, οι περισσότεροι Έλληνες τερματοφύλακες ξοδεύουν αρκετά δευτερόλεπτα με την μπάλα στα χέρια, περιμένοντας την ομάδα τους να οργανωθεί επιθετικά και ψάχνοντας την καλύτερη δυνατή και πιο ασφαλή μεταβίβαση σε συμπαίκτη τους. Ο Τσιντώτας, αντίθετα, χρειάστηκε μόλις δύο δευτερόλεπτα για να μπλοκάρει την μπάλα σε έξοδο, να κερδίσει μέτρα και να βρεθεί στη γραμμή της περιοχής του και να σημαδέψει τον Λιβάγια που ξεκινάει την κίνησή του σε θέση αριστερού ακραίου, πίσω από τη γραμμή της σέντρας.
Β) Ο Τσιντώτας δεν σημαδεύει απλά τον Κροάτη, αλλά υπολογίζει και την κίνησή που θα κάνει στο χώρο. Στέλνει δηλαδή την μπάλα με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή να φτάσει «σβήνοντας» μπροστά από τον Λιβάγια για να τη βρει ο άσσος της ΑΕΚ μπροστά του τη στιγμή που έχει ξεκινήσει το τρέξιμό του.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όπου οι κλειστές και οργανωμένες άμυνες κυριαρχούν, ο ρόλος ενός τερματοφύλακα στην επιθετική ανάπτυξη μιας ομάδας είναι πολύ πιο κρίσιμος απ’ ότι αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι φίλαθλοι.
Αυτός είναι, μάλιστα, και ένας λόγος για τον οποίο τα «στημένα» (είτε φάουλ, είτε κόρνερ) κοντά στην περιοχή μιας ομάδας, αποτελούν πιο επικίνδυνες φάσεις για την ομάδα που επιτίθεται, παρά γι’ αυτήν που αμύνεται. Γιατί είναι οι μοναδικές φάσεις που προωθούνται στην αντίπαλη περιοχή τα στόπερ και η άμυνα μιας ομάδας είναι εκτεθειμένη στον κίνδυνο αντεπίθεσης.
Ο τεράστιος Πέτερ Σμάιχελ ήταν αυτός που τη δεκαετία του ’90, σκορπούσε τον… τρόμο με τις ασίστ που προσέφερε στους συμπαίκτες του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακόμη και σήμερα τα βολέ του θεωρούνται ότι συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη της θέσης του τερματοφύλακα.
Ο Παναγιώτης Τσιντώτας, απλά, μας θύμισε πως πρέπει να συμμετέχει ένας τερματοφύλακας στην ανάπτυξη της ομάδας του. Όχι μόνο λοιπόν δεν υπέπεσε σε κάποια παράβαση, αλλά έγινε… καθηγητής ενός μίνι ποδοσφαιρικού σεμιναρίου για όλους μας.
ΠΗΓΗ www.Sdna.gr
