Tsamouri
O Αλέξανδρος Τσαμούρης είναι από τους… βενιαμίν της ελληνικής διαιτησίας. Σε ηλικία μόλις 24 ετών, φοιτητής ακόμα στην ιδιωτική του ζωή, έχει ήδη φτάσει να αγωνίζεται στη football league και με την παρουσία του έχει δώσει το δικαίωμα στην ΚΕΔ να ποντάρει επάνω του. Ο νεαρός Πειραιώτης ρέφερι, που έχει όλο το μέλλον μπροστά του μίλησε στο “R” για το πώς αποφάσισε σε ηλικία 17 ετών να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να γίνει διαιτητής, τονίζει πως στόχος του είναι να συνεχίσει την παράδοση που έχει ο Πειραιάς στο να βγάζει μεγάλους διαιτητές, ενώ εκφράζει την απογοήτευσή του για τη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας και που κόβει τα όνειρα των νέων.
-Πώς ασχοληθήκατε με τη διαιτησία;
Έπαιζα από 6 χρονών ποδόσφαιρο σε διάφορες ομάδες του Πειραιά. Το 2006-2007, όταν ήμουν 17 χρονών, ο πατέρας μου μαζί με έναν φίλο του από την Αλεξανδρούπολη, όπου γεννήθηκα, είδαν μια ανακοίνωση του Συνδέσμου Διαιτητών Ποδοσφαίρου Πειραιά ότι θα πραγματοποιηθεί σχολή διαιτησίας και με παρότρυναν να σταματήσω το ποδόσφαιρο προκειμένου να γίνω διαιτητής γιατί θεωρούσαν ότι η ηλικία μου ήταν ιδανική για να με βοηθήσει να φτάσω ψηλά. Επίσης μου έλεγαν ότι οι παραστάσεις που είχα αποκομίσει παίζοντας 11 χρόνια ποδόσφαιρο θα αποτελούσαν τις βάσεις μου για να μπορέσω να γίνω ένας καλός διαιτητής. Ήταν μία δύσκολη απόφαση να σταματήσω το ποδόσφαιρο τόσο μικρός και να το υπηρετήσω από άλλο πόστο. Δεν άργησα, όμως, να καταλάβω ότι έκανα την καλύτερη επιλογή για εμένα, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Η διαιτησία με κέρδισε αμέσως και από το 2007 μέχρι σήμερα αποτελεί τρόπο ζωής.
- Ποιος είστε στην καθημερινότητά σας;
Είμαι φοιτητής στο ΤΕΙ Πειραιά, στο τμήμα Πολιτικών Δομικών Έργων. Όσο είμαι φοιτητής οι ασχολίες μου είναι οι σπουδές μου και η διαιτησία. Εκτός από το να παρακολουθώ τα μαθήματα στην σχολή, προπονούμαι καθημερινά ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου στην διαιτησία. Τον ελεύθερο μου χρόνο τον αφιερώνω στην οικογένεια μου και στα κοντινά μου πρόσωπα.
-Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το να διατηρείται κάποιος στην κατάλληλη κατάσταση ώστε να αγωνίζεται σε υψηλότερο επίπεδο σήμερα που ο διαιτητής είναι αθλητής;
Για να διατηρείται ένας διαιτητής στην κατάλληλη κατάσταση χρειάζεται σκληρή προπόνηση καθημερινά. Πόσο μάλλον για κάποιον διαιτητή που θέλει να βρίσκεται
σε υψηλό επίπεδο και έχει βλέψεις να φτάσει ψηλά. Κανείς δεν πετυχαίνει τους στόχους του χωρίς να κάνει θυσίες και χωρίς να κουραστεί. Όμως δεν είναι μόνο η προπόνηση. Πρέπει να προσέχει την διατροφή του και την εξωαγωνιστική του ζωή.
- Το γεγονός ότι τα μικρότερα πρωταθλήματα δεν έχουν την υπερπροβολή της σούπερ λίγκας σας κάνει πιο εύκολη τη ζωή;
Η ύπαρξη καμερών στα γήπεδα γεμίζει με άγχος τους διαιτητές διότι πρέπει να πάρουν μία απόφαση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πρέπει να αντιληφθεί ο κόσμος ότι το λάθος κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο. Και οι διαιτητές άνθρωποι είναι και θα κάνουν λάθη. Το σημαντικότερο είναι να μην κάνουν σφάλματα που θα επηρεάσουν-αλλοιώσουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Πιστεύω ότι ένας αμερόληπτος διαιτητής δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Εγώ προσωπικά όταν παίζω ένα τηλεοπτικό παιχνίδι ξεχνάω την ύπαρξη καμερών και συγκεντρώνομαι στον αγώνα, προκειμένου να αποφύγω να κάνω λάθη. Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει κανείς γιατί το άγχος και η πίεση ποτέ δεν βοήθησαν έναν διαιτητή. Στις χαμηλότερες κατηγορίες μπορεί να μην υπάρχουν κάμερες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται το λάθος. Σε όλες τις κατηγορίες ο διαιτητής κρίνεται .Γι’ αυτό το λόγο ανεξαρτήτως κατηγορίας η απόδοση του διαιτητή πρέπει να κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα.
-Ακόμα και τώρα που έχετε φτάσει στη Β' εθνική συνεχίζετε να παίζετε με την ίδια ευχαρίστησή στο τοπικό;
Φυσικά. Είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε. Κανείς δεν πάει αμέσως ψηλά. Στα πρώτα μου διαιτητικά βήματα αγωνίστηκα στα τοπικά πρωταθλήματα του Πειραιά. Εκεί έμαθα τι είναι διαιτησία. Ήταν ουσιαστικά το σχολείο μου. Εκεί όπου έκανα τα πρώτα μου λάθη και έμαθα από αυτά. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα και τώρα να αγωνίζομαι με το ίδιο πάθος και θέληση στους αγώνες του τοπικού πρωταθλήματος, αφού με βοηθάνε να βελτιώνομαι συνεχώς και να με φέρνουν πιο κοντά στους στόχους μου.
-Ο Πειραιάς έχει βγάλει μεγάλα διαιτητικά ονόματα στην ιστορία του. Αυτό τι σημαίνει για εσάς;
Είναι αλήθεια ότι ο Πειραιάς έχει παράδοση στο να βγάζει μεγάλους διαιτητές. Αυτό με κάνει να δουλεύω περισσότερο ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή να φτάσω και γιατί όχι ακόμα και να ξεπεράσω κάποιους μεγάλους Πειραιώτες διαιτητές. Επίσης δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πάντα ο Πειραιάς είχε καλούς διαιτητές. Είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που γινόταν και γίνεται από τους καθηγητές διαιτησίας, που μετέφεραν και μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους στους νεότερους, με αποτέλεσμα να τους βοηθάνε να ωριμάσουν διαιτητικά.
- Είχατε κάποια διαιτητικά πρότυπα;
Δεν έχω κάποιον διαιτητή ως πρότυπο. Αυτό που κάνω είναι να παρακολουθώ τους διαιτητές που βρίσκονται σε ανώτερες κατηγορίες από εμένα και να συλλέγω κάποια στοιχεία που μου αρέσουν από τον τρόπο παιχνιδιού τους και να προσπαθώ να τα εντάξω στον δικό μου. Ακόμα δέχομαι τις συμβουλές των παρατηρητών-καθηγητών διαιτησίας και προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη που μου επισημαίνουν.
-Πόσο εύκολο είναι να μείνει ένα παιδί στη διαιτησία με τα όσα μαθαίνει για τα κρούσματα βίας κατά διαιτητών, αλλά και γενικότερα;
Όπως στην ζωή έτσι και στην διαιτησία υπάρχουν όμορφες και άσχημες στιγμές. Στην διαιτησία συχνά αντιμετωπίζουμε κρούσματα βίας. Καλό θα ήταν να μην αντιμετωπίζαμε
τέτοιες καταστάσεις, αλλά λίγο η έλλειψη παιδείας, λίγο οι δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος στις μέρες μας, συμβάλουν στην εμφάνιση βίας στον αθλητισμό και όχι μόνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλά νέα παιδιά να απομακρύνονται από τον χώρο της διαιτησίας και πολλές φορές και από τον αθλητισμό όταν έρχονται αντιμέτωπα με τέτοιες καταστάσεις. Κάποια στιγμή, όμως, αυτό πρέπει να αλλάξει και η πολιτεία να βρει μεθόδους και τρόπους αντιμετώπισης της βίας στους αθλητικούς χώρους, αφού ο αθλητισμός είναι υγεία και σε βοηθάει να ξεφύγεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά δεν είναι χώρος εκτόνωσης.
-Σαν νέο άνθρωπο η σημερινή κρίση πόσο έχει δυσκολέψει τη ζωή σας και πόσο σας προβληματίζει για το μέλλον; Μέσα στα τόσα προβλήματα ο αθλητισμός είναι μια διέξοδος;
Η κρίση με προβληματίζει πολύ όπως και όλους τους νέους σήμερα μιας και το μέλλον μας είναι αβέβαιο. Σπουδάζουμε και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα ασχοληθούμε με το αντικείμενο με το οποίο πραγματικά θέλουμε να ασχοληθούμε. Ουσιαστικά μας κόβουν τα φτερά και μας διαγράφουν τα όνειρα τα οποία κάναμε για τον τομέα της εργασίας. Ο αθλητισμός είναι μία διέξοδος για να ξεχνάς τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όσοι δουλεύουν, έχουν ταλέντο, θέληση, δίψα για διάκριση και είναι αξιόλογοι, ο αθλητισμός μπορεί να τους βοηθήσει να φτάσουν ψηλά. Πιστεύω ότι οι καλοί δεν χάνονται και μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο. Δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.
ΠΗΓΗ www.referee.gr